Michał Rusak

Patryk Fijałkowski"Paters"

Maciej Pietranik

Janusz Biernacki"Jano"

W parku straszy. Mieszkańcy przysięgają, że słyszą głosy. Gazety śmieją się, że to druidzi, a dzieci opowiadają o gnollach i rusałkach. Jedno jest pewne – coś tam siedzi, tkwi głębiej niż korzenie drzew i jeży duchom włosy na ich podstępnych, widmowych karkach. Ludzie mówią o tęczowych piórach na ławkach, wspominają latarnie, które nigdy nie przestają mrugać, boją się rzeki liżącej park po zapuszczonej brodzie. Dziwna sprawa, bo wszyscy coś wiedzą, ale nie wchodzi nikt.
Za to z parku wychodzą plotki, zabobony i roztargnione, senne ptaki. Z pęknięć w chodnikach wycieka żywica. Najodważniejsi gimnazjaliści piją tam tylko w dzień, na noc wynoszą się nawet wiewiórki, a te, które zostają, nigdy już nie są tymi samymi wiewiórkami. Coś w nich pęka. Z okien widzimy czasem, jak przemieszczają się z drzewa na drzewo, z piórami w ogonach i amuletami na szyjach. Zasłaniamy wtedy okna i wstrzymujemy oddechy, bo przecież to, co spotkało wiewiórkę, może też spotkać nas.
Nie wiemy, co to jest i lubimy myśleć, że jeszcze o nas nie wie. Pocieszamy się, że ma cały park do nawiedzenia - jakaś sala prób na brzegu drzew może nie podlegać dziwacznej jurysdykcji. Dlatego ściszamy piece, gasimy światło i po cichutku robimy swoje.

<br>












<br><b>Historia:</b><br>
W parku straszy. Mieszkańcy przysięgają, że słyszą głosy. Gazety śmieją się, że to druidzi, a dzieci opowiadają o gnollach i rusałkach. Jedno jest pewne – coś tam siedzi, tkwi głębiej niż korzenie drzew i jeży duchom włosy na ich podstępnych, widmowych karkach. Ludzie mówią o tęczowych piórach na ławkach, wspominają latarnie, które nigdy nie przestają mrugać, boją się rzeki liżącej park po zapuszczonej brodzie. Dziwna sprawa, bo wszyscy coś wiedzą, ale nie wchodzi nikt.<br />
Za to z parku wychodzą plotki, zabobony i roztargnione, senne ptaki. Z pęknięć w chodnikach wycieka żywica. Najodważniejsi gimnazjaliści piją tam tylko w dzień, na noc wynoszą się nawet wiewiórki, a te, które zostają, nigdy już nie są tymi samymi wiewiórkami. Coś w nich pęka. Z okien widzimy czasem, jak przemieszczają się z drzewa na drzewo, z piórami w ogonach i amuletami na szyjach. Zasłaniamy wtedy okna i wstrzymujemy oddechy, bo przecież to, co spotkało wiewiórkę, może też spotkać nas.<br />
Nie wiemy, co to jest i lubimy myśleć, że jeszcze o nas nie wie. Pocieszamy się, że ma cały park do nawiedzenia - jakaś sala prób na brzegu drzew może nie podlegać dziwacznej jurysdykcji. Dlatego ściszamy piece, gasimy światło i po cichutku robimy swoje.<br />
























<br>